เรื่องเล่าผีรัสเซีย - บ้านหนูอยู่ไหน

Русский призрак

 (ผีรัสเซีย)

  

ที่มา : Nanmeebooks

ตอน : บ้านหนูอยู่ไหน

     คืนหนึ่ง Татьяна (ตาเจียนา) กำลังเดินกลับบ้านหลังจากที่วุ่นอยู่กับการตระเตรียมงานเทศกาลของโรงเรียนที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วัน

     ทางมืดและเปลี่ยวแบบนี้ดูน่ากลัวชะมัด เรารีบเดินหน่อยดีกว่า เธอเตือนตัวเองในใจ

     ตาเจียนาเหลือบมองรอบๆ ก็พบแต่ความมืดสลัว เธอรีบก้าวเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น แถวนี้ลือกันว่ามีวิญญาณปรากฏตัวอยู่บ่อยๆ หลังจากเด็กหญิงคนหนึ่งถูกชนเสียชีวิตเมื่อไม่กี่วันก่อน จึงไม่มีใครออกมาเดินในเวลากลางคืน แต่ทางกลับบ้านของตาเจียนาจำเป็นต้องผ่านถนนเส้นนี้เท่านั้น เธอพยายามสะกดความกลัวและรีบเดินผ่านให้เร็วที่สุด

     พี่จ๋า พี่จ๋า เสียงร้องเรียกของเด็กน้อยดังมาจากด้านหลัง ตาเจียนาสะดุ้งเฮือก แต่ก็เหลียวกลับมามองหาคนเรียกโดยอัตโนมัติ 

     กรี๊ด! ตาเจียนากรีดร้องสุดเสียง แข้งขาอ่อนทรุดกองลงกับพื้น เบื้องหน้าเธอคือเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบเลือดและบาดแผลฉกรรจ์ เด็กน้อยจ้องตาเจียนาเขม็งด้วยความไร้เดียงสา แต่ก็ทำให้ตาเจียนาผวาสุดขีด จนต้องยกมือ 2 ข้างขึ้นปิดหน้าแล้วก้มหัวลง

     พี่จ๋า บ้านหนูอยู่ไหน เสียงของวิญญาณเด็กหญิงดังอยู่เหนือศีรษะตาเตียนาขณะที่เธอก้มหน้าสะอื้นด้วยความกลัว

     ไม่รู้ ฉันไม่รู้ ตาเจียนาตอบด้วยเสียงสั่นเครือคล้ายคนร้องไห้ฟูมฟาย พลางส่ายหน้าไปมาอย่างแรง มือ 2 ข้างของเธอยังปิดตาไว้สนิท เพราะกลัวว่าจะสบตากับวิญญาณของเด็กหญิงตนนั้นอีก

     บ้านหนูอยู่ไหน พี่จ๋า บ้านหนูอยู่ไหน วิญญาณเด็กหญิงยังทวนคำถามเดิมซ้ำๆ 

     ทางนั้นไง รีบไปสิ ตาเจียนาชี้มั่วๆ ไปทางหนึ่งโดยที่ยังหลับตาปี๋

     เสียงของเด็กหญิงหายไป รอบข้างเงียบสงัดไปครู่หนึ่ง ตาเจียนาค่อยๆ เปิดตาดู เบื้องหน้าเธอมีเพียงความว่างเปล่าและเสียงลมพัดหวีดหวิว เธอกวาดสายตาดูให้รอบว่าวิญญาณเด็กหญิงหายไปแล้วจริงๆ จึงพยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาที่อ่อนปวกเปียก

     ไม่อยากเชื่อเลย นั่นผีจริงๆ เหรอเนี่ย น่ากลัวชะมัด

     ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของตาเจียนาก็ดังขึ้น พ่อของเธอโทรบอกว่าวันนี้ทั้งพ่อและแม่ติดงาน อาจต้องกลับดึก และสั่งให้เธอปิดประตูบ้านให้เรียบร้อย

     ทำไมพ่อกับแม่ต้องกลับบ้านดึกวันนี้ด้วยนะ แบบนี้เราก็ต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ นึกแล้วตาเจียนาก็ยิ่งหดหู่และอกสั่นขวัญแขวน

     ตาเจียนาเริ่มเดินต่อ เธอย่างเท้าไปทีละก้าว ขาของเธอไม่มีแรงเพราะยังช็อกกับเหตุการณ์เมื่อครู่

     ตาเจียนาก้าวช้าๆ อย่างอดทน ในที่สุดก็ถึงบ้าน 

     ถึงสักที พ่อคะ แม่คะ รีบกลับมาเร็วๆ นะ

     เมื่อเปิดประตูบ้านหน้าไป ภายในมืดสนิท ตาเจียนาพยายามคลำหาสวิตซ์ไฟ แล้วเธอก็รู้สึกได้ว่ามีใครยืนอยู่ข้างหน้า เธอตกใจเล็กน้อย แต่ด้วยความที่เป็นบ้านตัวเอง เธอจึงรู้สึกคุ้นเคยและไม่หวาดกลัวมากนัก

     นั่นใครน่ะ แม่กลับมาแล้วเหรอคะ

     ไม่มีเสียงตอบกลับมา ตาเจียนาเริ่มหวั่นใจ และเมื่อเธอพยายามเพ่งมองเข้าไปในความมืด เธอก็เข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้น

     พี่จ๋า นี่บ้านหนู่ใช่ไหม วิญญาณเด็กหญิงโชกเลือดยืนจังก้าอยู่ในบ้าน

     ตาเจียนาระลึกได้ทันทีว่าตอนที่เธอชี้ทางไปมั่วๆ นั้น ความเคยชินทำให้เธอชี้มาที่บ้านของตัวเอง ตาเจียนาตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

     นี่คือบ้านของหนูสินะ ฮิๆ เสียงหัวเราะของเด็กหญิงดังก้องในความมืด

конец

เข้าร่วมกลุ่มเฟสภาษาตะวันตกได้ที่
  https://www.facebook.com/groups/365756166805480/
 จอมณรงธร ศรีอริยนันท์ 

24 สิงหาคม 2016